Roelie Bosselaar

Je moet maar durven... Dat vond ik destijds al, toen mijn nichtje voor een aantal maanden als vrijwilligster naar een kibboets in Israël (tegen de grens met Libanon) vertrok, en dat vind ik nu weer, nu ze een boek heeft geschreven, heeft dúrven schrijven, over de periode uit haar leven die erop volgde. Over het leven in de kibboets. En over 8 jaar van huiselijk geweld.

Heel vreemd, om veilig op de torp op de bank te zitten, terwijl je leest over mensen die je kent. De thee naast me werd koud, en tegen het eind van het boek, een paar uur later, had ik het zelf ook koud, terwijl de kachel toch lekker brandde... 

Want al had ik in die jaren wel wat gehoord over wat zich afspeelde, en al vermoedde ik natuurlijk dat er meer gaande was dan wat je hoorde, dat het zó dramatisch is geweest heb ik nooit geweten!

Huiselijk geweld komt in de beste families voor, zeggen ze. Maar je hoort er nooit wat over, en om precies díe reden heeft Roelie het boek geschreven. Om het van zich af te schrijven, maar ook in de hoop anderen te helpen. Te helpen úit die situatie te komen, voor het te laat is. Zoals ze zelf zegt: al is er maar één persoon, die hierdoor de moed vat om iets aan een schijnbaar uitzichtloze situatie te doen, dan is het boek al niet voor niets geschreven.

Achteraf verwijt ik mezelf dat ik toen niet hebt dóórgevraagd, dat ik niet ben afgegaan op mijn 'buikgevoel' dat er iets niet klopte. Maar: je denkt (of is het wishful thinking?) dat je het je verbeeldt, en vervolgens ben je weer afgeleid van je gedachtes omdat er twee, later drie kleine kinderen om je heen denderen... 

Dat tijdens het schrijven het (angst-)zweet over haar gezicht liep kan ik me heel goed voorstellen, en ik ben zó trots op haar dat ze heeft doorgezet. Ik vind dit een bijzonder belangrijk boek: ondanks het feit dat er steeds meer taboes verdwijnen is huiselijk geweld nog steeds iets waar 'men' niet of nauwelijks over praat. Hier in Zweden heette het een tijd geleden, dat het huiselijk geweld schrikbarend is toegenomen. Maar de media waren even 'vergeten' dat er een nieuwe wet was aangenomen waardoor het aangifte doen van huiselijk geweld vele malen makkelijker is geworden.

En hoe zit het met de hulpverlening? Waar kunnen de slachtoffers heen? Op een onderduikadres zoals Roelie vond kun je niet eeuwig blijven, met wie kun je praten, wie durf je om hulp te vragen? Maar ook: wie durft hulp aan te bieden, wie durft door te vragen, wie kan zijn mond houden als er in vertrouwen, onder voorwaarde van geheimhouding, iets verteld wordt? En: waar haal je informatie vandaan, als je niet wilt dat 'men' iets merkt?

Er is veel te weinig over huiselijk geweld geschreven wat voor iedereen een beetje leesbaar en begrijpbaar is, en daarom vind ik dat dit zo'n belangrijk boek is. Eigenlijk vind ik gewoon dat iedereen dat boek gelezen moet hebben, om daarna vervolgens zijn/haar gezond verstand te gebruiken ten opzichte van zijn medemens. En dat vind ik niet omdat Roelie nu toevallig een nichtje van me is!

Een pakkend verhaal over een avontuur wat in de relationele sfeer volledig uit de hand loopt. Moedig om het te delen zeker omdat het vaak door schaamte verborgen blijft. Ik hoop dat het bijgedragen heeft tot jouw verwerking Roelie. En ik weet zeker dat anderen, die zich hierin herkennen, steun zullen vinden in jouw boek. 

Bea Brinkman

Bijzonder om dit verhaal te mogen lezen. Zoals ik je heb leren kennen voor het lezen van deze periode in je toen nog jonge leven, dacht ik altijd dat je prachtige reizen had gemaakt en daarbij fijne ervaringen bij had opgedaan. Het begin blijkt echter anders te zijn. Blij dat ik je in ieder geval nu in goede gezondheid en als een prachtig, gezellig en ondernemende vrouw heb mogen leren kennen. Top.

Roland van Tilburg

Bijzonder om te lezen hoe een reis naar Israël uitmondt in een relatie waar langzaam maar zeker steeds meer geweld in sluipt. Boeiend geschreven!

Rene Sijne

Ik heb het in een ruk uitgelezen. Helaas weet ik dat het geen fictie is. Ik heb alle eer hoe je dit alles verhaald hebt. Heel bijzonder. Ik wens je alleen nog maar goeds.

Chava Bondi, Israël  

Indrukwekkend verhaal dat zeer boeiend is geschreven en je vasthoudt tot de laatste bladzijde. Knap hoor! Benieuwd naar je volgende boek! 

Petro Roukema

Ik was erg onder de indruk van je verhaal Roelie. Erg mooi en interessant beschreven. Je verhaal pakte me. Ik heb nog meer respect voor je gekregen dan ik al had.

Sabine van de Ven

Wat een prachtig en aangrijpend boek. Ik heb het breed gedeeld in mijn netwerk. Indrukwekkend om je te mogen horen spreken afgelopen week en je verhaal te mogen lezen.

Ik wens je veel succes en alle goeds.

Machteld Roos lid raad van toezicht Moviera en bestuurslid Steunfonds Moviera

Roelie, een wonderbaarlijk vrouw! heel moedig en sterk van jou om een boek als deze te schrijven! Petje af!

Omer Ozer

Belangrijk dat blijvend aandacht wordt besteed aan zulke ontwrichtende, vaak onzichtbare, maar gelukkig niet uitzichtloze situaties die zich wereldwijd voordoen.

Jannette de Boer

Moviera, zet zich in voor duurzame veiligheid en de aanpak van huiselijk geweld in Utrecht en Gelderland:

‘Een bijzonder verhaal, dat zijn weg vond naar een papieren vorm. Je kunt dit boek niet wegleggen. ‘Afzien’ grijpt je en laat je niet los totdat je de laatste letter hebt gelezen. Het delen van dit verhaal helpt vrouwen en mannen in soortgelijke situaties. Het laat zien hoe je zomaar in een web van misbruik en afhankelijkheid terecht kan komen. Maar het illustreert ook dat je er uit kan komen.

“Afzien” inspireert en geeft hopelijk anderen in vergelijkbare situaties kracht om iets te doen aan hun situatie."

Recensie Moviera boek ‘Afzien’ van Roelie Bosselaar